Het gedicht ‘De zee’ van Toon Hermans leest als een trein. De inhoud ervan kan voor iedereen geschreven zijn.

In al zijn eenvoud zegt de tekst zoveel, zo treffend. Hij zet aan tot nadenken en dromen.

Met deze werken probeert Wilfrieda voor de toeschouwer een dromerige wereld te creëren waarin hij kan ronddwalen, tot rust kan komen en zijn gejaagdheid kan verliezen.

Op die manier doet het deugd om het gedicht én het schilderij steeds opnieuw te ‘lezen’ en de wijsheid die erin verweven zit te beleven, te voelen.

Het is fijn dat deze werken, met als inspiratiebron het gedicht van Toon, een gevoel kunnen oproepen dat vele mensen ervaren aan zee: verlost zijn van de drukte en zorgeloosheid toelaten.