Geïnspireerd door Toon Hermans
DE ZEE
Ik wil alleen zijn met de zee,
ik wil alleen zijn met het strand,
ik wil mijn ziel wat laten varen,
niet mijn lijf en mijn verstand.
Ik wil gewoon een beetje dromen
rond de dingen die ik voel
en de zee, ik weet het zeker,
dat ze weet wat ik bedoel.
Ik wil alleen zijn met de golven,
‘k wil alleen zijn met de lucht,
ik wil luist’ren naar mijn adem,
ik wil luisteren naar mijn zucht.
Ik wil luisteren naar mijn zwijgen,
daarna zal ik verder gaan
en de zee, ik weet het zeker,
zal mijn zwijgen wel verstaan.
Het gedicht ‘De zee’ van Toon Hermans leest als een trein. De inhoud ervan kan voor iedereen geschreven zijn.
In al zijn eenvoud zegt de tekst zoveel, zo treffend. Hij zet aan tot nadenken en dromen.
Met deze werken probeert Wilfrieda voor de toeschouwer een dromerige wereld te creëren waarin hij kan ronddwalen, tot rust kan komen en zijn gejaagdheid kan verliezen.
Op die manier doet het deugd om het gedicht én het schilderij steeds opnieuw te ‘lezen’ en de wijsheid die erin verweven zit te beleven, te voelen.
Het is fijn dat deze werken, met als inspiratiebron het gedicht van Toon, een gevoel kunnen oproepen dat vele mensen ervaren aan zee: verlost zijn van de drukte en zorgeloosheid toelaten.